رقابت سوزی، ذائقه ای دولتی
باسمه تعالی
پایتخت نشینان با نام "هایپر استار" به خوبی آشنا هستند. این فروشگاه یک مجموعه کاملا خصوصی است که توسط کره ای ها به راه افتاده است. تنوع محصولات، کیفیت بالا، قیمت مناسب و ... تنها بخشی از ویژگی های این فروشگاه بین المللی است. به نظر می رسد این فروشگاه در فضای غیر رقابتی ایران بازی را به سود خود تمام کرده! در حالی که فروشگاه هایی همچون رفاه، اتکا و شهروند هر ماهه با پشتوانه بن های دولتی مملو از مشتری می‌شوند، هایپراستار بدون هیچ گونه یارانه و حمایتی بازار را از ان خود کرده است. برای اثبات این ادعا کافی است سری به آنجا بزنید!!
البته به نظر میرسد این ماجرا هشتمین عجیب دنیا باشد. محال است که مجموعه ای با بستر دولتی ایران در افتد و دوام بیاورد. این داستانی تکراری است. برای درک این ماجرا و یافتن مثال‌های بیشتری از این قضیه، کافی است به کتاب نفحات نفت امیرخانی مراجعه کنید. چقدر زیبا نمایشگاه سالانه کتاب در انجا توصیف شده است: ابرقدرتی که همچون تیشه ای برّان، ریشه همه کتابفروشی های ایران را خشکانده است. انگار که ما عادت کرده‌ایم به بهانه کنترل و نظارت بیشتر، فضای رقابتی را بسوزانیم. بله قابل قبول است که اینجا اروپا نیست. مسائل سیاسی اینقدر برای ما حائز اهمیت است که نمی توانیم به شرکتهای بزرگ اجازه دهیم ازادانه بر تخت قدرت بتازند و هر جا که شرایط برایشان اقتضا کرد از هویت و ارزشها مایه بگذارند. ولی رکون به این اصل منجر شده که ما رقابت سوز شویم. سوال این است: چرا رقابت را در همه عرصه ها سوزانده ایم؛ حتی خرده فروشان! چه ضرورتی دارد که نمایشگاه کتاب با این هزینه هر ساله برگزار شود. اگر هم ضروری است پس دولت از این به بعد، قبل از برگزاری نمایشگاه، نظارت بر تعطیلی فروشگاههای کتاب را فراموش نکن. چون وجود انها فایده ای ندارد مگر پرداخت مالیات که البته ان هم باز به نفع دولت است.
با این عینک نگاهی بیندازید به فروشگاه های پاییزه، زمستانه و عیدانه و .... . همه اینها نمایشی است از ضعف یک دولت. دولتی که نمی تواند بازار را خودش تنظیم کند. فلذا روی می اورد به چنین فروشگاه هایی که به صورت کوتاه مدت مردم را راضی نگه دارد. غافل از اینکه، این کار روح مرده را در بازار می پراکند.
به نظر میرسد بخشی از حمایت از کار و سرمایه ایرانی به این است که فضای رقابتی به بازار برگردد. باور کنید بسیاری از سرمایه داران و بازاریان نیاز به حمایت ندارند. نیاز به یک دولت هوشمند دارند. دولتی که به موقع و البته به اندازه وارد گود شود. دولتی که دائم در صحنه رقابت باشد، خسته می‌شود.